Entrevista a Gladys Coromoto Pereira

gladiscoromoto 0

 Gladys Coromoto Pereira - Enfermera especialista Obstétrico Ginecológica

Entrevista a María Toimil Hermo

mariatoimilhermo  María Toimil Hermo

Enfermera en el Servicio de Urgencias

Pregunta: ¿Qué te motivó a elegir la carrera de Enfermería?, ¿Cómo han sido tus comienzos y trayectoria profesional?

Respuesta: Decidí estudiar enfermería porque me parecía una profesión con buenas expectativas laborales, pensando en trabajar desde finalizar mis estudios y poder independizarme, así como con muchas posibilidades de trabajar en otros países y de seguir formándome, especializarme, conocer nuevos campos...Mi primer contrato fue en el SERGAS, en un servicio de urgencias extrahospitalarias ( actualmente PAC ), posteriormente me formé como enfermera del trabajo y durante unos años me dediqué a labores de prevención, formación, reconocimientos médicos.....fui como enfermera en unas "pruebas de mar" de un barco...

He trabajado en varias unidades de hospitalización, varios años en atención primaria y desde el año 2011 trabajo en el servicio de urgencias del CHUAC.

P: ¿Qué es lo más difícil de ser enfermera/o?

R: Lo más difícil de ser enfermera, para mí, es "el peso de las emociones", el dolor, las penas, preocupaciones, miedos de cada una de las personas con las que tratamos cada día, con las que todos nos sentimos identificados en algún momento, pero que , sin ninguna duda, se ve compensado con los sentimientos positivos, de alivio , gratitud....que me hacen salir cada día del hospital, cansada , pero feliz.

P: ¿Cómo está afectando la pandemia a tu vida personal y profesional?

R: Esta pandemia, a nivel profesional, ha supuesto un esfuerzo enorme, trabajar al límite, sentimientos de impotencia, mucho miedo, tristeza....

A nivel personal, la preocupación por no contagiar a mi familia, cambiar nuestros hábitos, nuestro día a día...y confiar en la vacuna y poder ver el fin de esta pesadilla.

P:¿Cómo ves la enfermería dentro de la sociedad actual?

R: Creo que la enfermería es una profesión valorada en nuestra sociedad, por nuestra labor asistencial y sobre todo a raíz de situaciones extremas como est pandemia, pero creo que aún somos grandes desconocidos, en campos como la investigación, gestión...

P: ¿Cuáles son los grandes retos a los que deberá enfrentarse la enfermería en un futuro inmediato?, ¿Qué desearías para los nuevos profesionales?

R: Uno de los grandes retos de la enfermería, a corto plazo, sería "el creernos", confiar en nuestro importante papel en la prevención, contribuir a mejorar la calidad de vida de cada persona, llenar nuestros años de vida, incidiendo principalmente en aspectos sociales, hábitos, ...Y SIEMPRE, SIEMPRE, estar al lado de quien nos necesita y ESCUCHAR, MIRAR, ESTAR, TRANSMITIR...

A los nuevos enfermeros les deseo que disfruten cada día con lo que hacen, que sientan, que mantengan la ilusión, que confíen en lo mucho que hacemos y lo que juntos podremos conseguir, avanzar, sin prisa, pero sin pausa, con aptitud, pero siempre con ACTITUD.

Entrevista a Carmen Amado Aller

carmen amado

Carmen Amado Aller - Enfermera

Pregunta: ¿Qué te motivó a elegir la carrera de Enfermería?, ¿Cómo han sido tus comienzos y trayectoria profesional?

Respuesta: Pues, aunque parezca un tópico, desde pequeña siempre he querido ser enfermera y la verdad es que después de 42 años sé que no me equivoque y es más, nunca me vi haciendo otra cosa.

Mi formación inicial fue la de ATS, terminé mis estudios en la Escuela de ATSF de H.Juan Canalejo en el año 1979.Inicie mi ejercicio profesional durante 10 años en el Hospital S.Rafael. En el año 1991 obtuve la plaza en el SERGAS en el Hospital A.Marcide de Ferrol dónde, durante 8 años ,estuve en la Subdirección de enfermería del área de hospitalización. En el año 2000 me trasladé al CHUAC donde estuve trabajando de enfermera de ULM, supervisora de unidad y de área de quirófano, desde el año 2010 al 2014 fui Directora de procesos de enfermería de la XXI A Coruña. En la actualidad desempeño mi profesión en Atención Primaria.

P: ¿Qué es lo más difícil de ser enfermera/o?

R: ¿Difícil?, yo la veo como una profesión apasionante. Quizá lo más complicado sea casar la vorágine de turnos y horarios con la vida privada

P: ¿Cómo está afectando la pandemia a tu vida personal y profesional?

R: Personalmente, como a la mayoría de los ciudadanos, fue una ruptura de lo que consideramos nuestra vida normal, tuvimos que aprender rutinas nuevas y nuevas maneras de relacionarnos.

A nivel profesional, pienso que la pandemia fue, es y será una OPORTUNIDAD para poder demostrar la importancia de nuestro trabajo y ponerlo en valor.

P: ¿Cómo ves la enfermería dentro de la sociedad actual?

R: Actualmente creo que la enfermería está demostrando que es una pieza fundamental del Sistema de Salud y que la Sociedad se está percatando de ello. Quizá durante el último año es cuando más gente se ha dado cuenta del trabajo que realizamos y la importancia que tiene.

P: ¿Cuáles son los grandes retos a los que deberá enfrentarse la enfermería en un futuro inmediato?, ¿Qué desearías para los nuevos profesionales?

R: El más inmediato...LA VACUNACION.

Los profesionales cada están más cualificados para las diferentes competencias que hay que abordar el desarrollo de las especialidades es uno de los retos más importantes y por supuesto la definición de los nuevos roles de la profesión.

Para los nuevos profesionales deseo lo que ahora mismo es una realidad. Su preparación académica es impecable, si a esto le unes el amor por la profesión, el éxito está asegurado

 

Entrevista a Manuel Porteiro

manuporteiro

Manuel Porteiro - Enfermeiro Unidade Coidados Críticos

Pregunta: ¿Qué te motivó a elegir la carrera de Enfermería?, ¿Cómo han sido tus comienzos y trayectoria profesional?

Respuesta: Desde pequeno vivín o que para min son os tres pilares básicos da Sanidade: o profesional (meu pai erá médico de pueblo, miña nai docente) o enfermo (tiven unha enfermidade que me mantivo encamado e illado durante meses) e o entorno (a miña coidadora principal foi a miña tía, unha muller sin carreira nin másteres pero pero que fixo hai 40 anos  todo iso que agora chamamos humanización de coidados e que para mín non é mais que enfermería: coidaba de min, pero tamén do entorno, do resto da familia, da miña adaptación tras da enfermidade … fixo que dentro das miñas limitacións me sentise como un pícaro mais, ata me sacaba periódicamente ao balcón para que me comunicase directamente cos meus amigos). Con esta base (pai- nai- tía) e normal que os seis pícaros da casa nos adicásemos a algo relacionado co coidado dos outros (catro somos sanitarios, e as outras dúas aínda que non na rama da sanidade tamén son coidadoras).

Fixen enfermería na EUE de Lugo. Os meus comezos foron no hospital Xeral-Calde de Lugo e sobre todo na Área de saúde de A Mariña (Hospital da Costa, Casas do mar, centros de saúde, servizos de urxencias extra hospitalarias, ...). E de A Mariña vin cara A Coruña, onde tras pasar por varios servizos e unidades, desde hai mais de 20 anos son parte do plantel dunha Unidade de coidados críticos (UCC), a Unidade de Reanimación do CHUAC, primeiro con contratos, logo con vacante e finalmente con praza en propiedade.

P:¿Qué es lo más difícil de ser enfermera/o?

R: A soedade. Enfermería é un colectivo moi numeroso, o mais numeroso da sanidade. Embargantes, o noso traballo non está aínda todo o recoñecido que se merece, en parte por decisións políticas (tendo a mesma formación que moitas profesións do grupo A1 se nos considera A2 polo que non estamos en casi ningún dos órganos de toma de decisións e nos que estamos, a nosa contribución e meramente testimonial) pero en parte tamén porque somos un colectivo desunido e cuns representantes (organizacións colexiais, direccións de enfermería, mandos intermedios, asociacións sindicais,...) que non están altura da nosa profesión e moitas veces dá a impresión de que se preocupan mais por “non molestar” que por reivindicar uns coidados de calidade para a poboación pero tamén para os colectivos enfermeiros, que son todos aqueles que se adican a coidar.

Pero gran parte desta soedade a causamos nós: as enfermeiras  somos pouco solidarias con nós mesmas. Se estivésmos unidas lograríamos mais obxectivos comúns pero adoitamos por as nosas  prioridades persoais por riba do colectivo e iso  non só nos alonxa  das institucións senon tamén nos divide  e debilita como colectivo.   

P: ¿Cómo está afectando la pandemia a tu vida personal y profesional?

R: Nas unidades de Coidados criticos (UCCs ou UCIs) estamos adoitados a traballar con pacientes críticos e en condicions de illamento (de contacto, de gotas e gotiñas, protector do enfermo inmunodeprimido,...) polo que, salvo detalles, os protocolos de illamento covid-19 non supuxeron unha gran novidade para nós. Sí é certo que supuxo un gran desgaste físico e emocional a tipoloxía de enfermos. Tanto as UCIs médicas como as UCIs de anestesia (como na que traballo eu) temos unha gran capacidade de adaptación, e de feito, en menos dun ano mudamos varias veces de tipoloxía de enfermos,  con todo o desgaste físico e emocional que iso supon para todo o equipo de traballo porque cada cambio non só e un cambio de enfermos senón que supón montar unha UCI nova (vaciar a unidade e reubicar enfermos criticos non covid coa conseuente sobrecarga doutras UCIs, limpeza e desinfeción, adaptación de infraestructuras, montaxe de novo, revisión de aparataxe,...) todo elo mentras non deixan de chegar enfermos críticos. Toda esta sobrecarga de traballo levou a un aumento significativo das baixas, tanto por lesións físicas como emocionais, baixas que oficialmente son enfermidades comúns, pero que son o efecto do exceso de carga asistencial.

  Por outra banda, é importante lembrar que hai vida mais aló da pandemia. Semella que o Covid-19 e o único importante para as administracións, de feito actualmente ou eres covid ou eres non-covid, o resto das enfermedades son secundarias, e non digamos xa as persoas, porque a personalizacion de coidados xa non existe. Pasamos de ter unha sanidade deshumanizada a ter unha sanidade hostil para as persoas.

P:¿Cómo ves la enfermería dentro de la sociedad actual?

R: Se temos uns representantes que dan unha imaxe de enfermería floreiro, so podemos esperar o mesmo como recoñecemento social. E poño un exemplo: Cando nos chega un paciente á unidade, habitualmente (el o a familia) preguntan pola/o ciruxá/án, pero ninguén o fai  polo resto do equipo: anestesiólogo/a,  enfermeira/o, TCE, celador son invisibles ao paciente... Pero se ese mesmo paciente pasa tempo con nós  xa lle van dando importancia ao persoal do da Unidade (á/ao anestesista, á/ao enfermeira/o ou TCE que o coida, ao/á celador/a… volvémonos visibles). O que non se ve non existe e enfermería se ve pouco ou nada na sociedade.

P: ¿Cuáles son los grandes retos a los que deberá enfrentarse la enfermería en un futuro inmediato?, ¿Qué desearías para los nuevos profesionales?

R: Necesitamos visibilidade e unión.

Necesitamos a consideración de máximo grado na nosa profesión e acceder a postos de xestión.

Necesitamos unha carteira de especialidades acorde ás necesidades reais sen fomentar unhas e esquecer outras (medica, cirúrxica, urxencias e críticos, xestión,...). Especialidades si, pero todas.

Necesitamos una carreira profesional de verdade e para todas, na que os grados supoñan algo mais que un aumento salarial, que impliquen tamén aumento de responsabilidades e acceso a novas técnicas.

E necesitamos representantes que sexan visibles polo que nos representan e non por dubidosas ou canda menos inmorais actuacións.

Calle Álvaro Cunqueiro, Nº 7 - 1º

15008 - A Coruña

981 168 033

Horario de oficina:

9:00 a 14:00 horas y de 16:00 a 19:00 de lunes a jueves

Viernes de 8:00 a 14:30 horas

Calle Romero Donallo, Nº 27 - Entlo.

15706 - Santiago de Compostela

981 598 870

Horario de oficina:

9:00 a 14:00 horas y de 16:00 a 19:00 de lunes a jueves

Viernes de 8:00 a 14:30 horas